Kroks tellen en schildpadden vangen

Er is veel gebeurd in de laatste paar weken. We hebben een week schildpadden gevangen en zijn toen terug naar Kununurra gereden voor een tropische verrassing om vervolgens nog een week schildpadden te vangen met stormen, bosbranden en meer.

Zoals altijd beginnen we op het begin. Terwijl Leonie in Belgie was voor een sollicitatiegesprek, ging ik met Gary (de biodiversity officer) naar Nicholson station om krokodillen te tellen en schildpadden te vangen in Marella Gorge. Marella gorge is een super mooie kloof van zo’n 3 km lang. In de eerste week gingen we naar het gedeelte onder de waterval, wat erg mooi was maar moeilijk te bereiken. We moesten de kano’s en schildpad-vallen langs kliffen naar beneden brengen. Toen de kano’s en de vallen op hun plek waren, was het een stuk makkelijker en was het maar 1 keer gevaarlijk toen we de klif af moesten na een middag aan de whisky gezeten te hebben. We gingen twee keer per dag met de kano het water in om de vallen te checken en te kijken of we schildpadden met de hand konden vangen. Daarnaast was het idee dat we gingen snorkelen en zo schildpadden zouden vangen, maar na de eerste avond krokodillen tellen hebben we dit geannuleerd. We telden in een meertje dat kleiner was dan een half voetbalveld wel 40 krokodillen. Zoetwater kroks en dus “ongevaarlijk”, maar ook de kans dat er zoutwater krokodillen tussen zouden kunnen zitten, zat ons niet lekker. Later hoorden we dat we er goed aan gedaan hebben, want het was breeding season en de moeders zijn dan wel agressief! Het was een goede week, we hadden veel gevangen, wel lange dagen, maar ontbijt en avond eten werd voor ons door Lee gemaakt en er was genoeg bier en vrije tijd. Dat zou de volgende week wel anders worden……….BAM BAM BAMMM

Terug in Kununurra meost ik naar het vliegveld om een tropische verrassing op te halen! En jullie raden nooit wat de tropische verrassing is, jaja de enige echt Leonie Jacobs. Betekent dit dat ze de PhD positie niet heeft gekregen? Nee, dit betekend dat Leetje nog ff kan genieten van het mooie leven voordat ze 4 jaar in een kantoor in België zit naast Sophie. En de volgende 3 weken ging ik dus met Leetje de schildpadden vangen en krokodillen tellen.

Echter waren wij nu de enige op Nicholson en moesten we dus buiten ons onderzoek om ook Nicholson station onderhouden, wat al een dagtaak op zichzelf is. Waarom een dagtaak? Op een normale dag moet je de watersproeiers meerdere keren verplaatsen, dit lijkt op zich een eitje, maar het zijn het wel 18 sproeiers verspreid over een gebied van een aantal voetbalvelden groot. Daarnaast 30 kippen voeren, gemiddeld 24 eieren rapen, en sinds kort hebben ze ook 34 eenden. Het waren er vier maar ze hadden een paar eieren gelegd. De hele lieve kleine eendjes liepen je de hele dag achterna. De moeders waren op het begin nog er beschermend, vraag maar aan Leetje; die ging de eerst dag gelijk het hok in en wilde zo’n lief zacht geel eendje pakken, waarop ik zei ´kijk uit voor mama eend!` maar het was al te laat Leo bukte om er een op te pakken en mama eend vloog en pikte Le op haar voorhoofd! Ahhh ik vond het zo jammer dat ik geen camera bij me had. Ook de drie honden hebben altijd veel aandacht nodig. Dus dit alles betekende om 6 uur opstaan, de dieren verzorgen, de generator aanzetten (voor elektriciteit), de waterpomp aanzetten (je raad het al, voor water) en dan naar Marella gorge, schildpadden vangen.

De ochtend was geen probleem, maar Leetje vond het nog een beetje eng om in het donker in een kano het water op te gaan tussen de krokodillen. Ik stapte voor mijn eerste langnek-schilpad uit de kano, schepte voorzichtig het kroos weg had hem toen ik hem weer zag (probeerde tussen me benen door te ontsnappen) aan zijn schild opgepakt. De eerste paar dagen ging alles voorspoedig en hadden we veel schildpadden. Tot het weer omsloeg en we grote onweersbuien kregen. Na 5 maanden droogte in Australië betekent dat veel bosbranden. Dus we waren de krokodillen-survey aan het doen toen de hele lucht rood werd en dit in de richting van Nicholson station. We wisten natuurlijk niet precies waar het vuur was maar het begon wel een beetje spannend te worden. We konden ook de schildpadden niet in de vallen laten zitten, dan hadden ze de kans om ze te verdrinken. Dus snel het rondje doen, maar ook niet te snel want mocht Leetje niet alleen laten tussen de 44 krokodillen die steeds het water in duiken vanuit het riet als je erlangs peddelt. Daarna terug naar Nicholson, ik reed niet eens hard want er waren veel koeien op de weg, springt er een walibi over, miste hem…bijna. Reed over zijn pootje heen en als een grote auto over een klein walibi-voetje rijd is het niet goed. Het gedeelte onder zijn knie hing alleen aan een stukje huid.. Ik dacht misschien een wieltje eronder en hij doet het weer dus we hebben hem meegenomen achter op de auto. Dus met een halve walibi in de achterbak gingen we verder, want de lucht werd roder en roder. We zagen al snel dat Nicholson zelf niet in vlammen op was gegaan, maar het was wel dichtbij. We gingen zoeken waar het vuur was, en hadden het snel gevonden. De buren van allebei de kanten waren er al om in de gaten te houden waar het was en waar het heen ging. En het was 2 km van ons huis af, klinkt veel maar met een beetje wind en genoeg droog gras is het er zo. Dus alle sproeiers lang de hekken aan gezet en om de 2 uur (dus ook snachts) checken waar het vuur is. Dit ging zo een paar dagen door. De cowboys van de naast gelegen stations waren allemaal omgevormd tot brandweermannen, en wij waren nog steeds de sproeiers aan het verplaatsen.

Wel waren de cowboys een aantal hekken vergeten te sluiten toen ze weg gingen. We werden wakker en het leek wel op een aflevering van Bassie en Adriaan waar ze wakker worden midden in een voetbalwedstrijd, alleen werden wij wakker midden in een kudde koeien. Het is overal extreem droog maar bij ons zijn alle gazonnen mooi groen en dat hadden de koeien ook gezien. Er stond een stier bij de keuken die niet weg wilde en de andere koeien renden dwars door alle hekken heen toen ze ons zagen. Na een belletje kwam er een cowboy op een crossmotor om ze weer terug in de paddocks te jagen. Naast deze fratsen ook nog steeds 2x per dag krokodillen tellen en schildpadden vangen. We waren in de avond bij Marella Gorge, de hele horizon was alweer rood, en we wilden de kano instappen toen er weer een grote onweersbui over de heuvels kwam. Leetje werd al heel zenuwachtig en is na 5 meter terug gegaan, ik heb het rondje gepeddeld in de bui wat wel weer een speciale ervaring was. Toen snel terug om te kijken hoe het met de bosbrand ging. Hij zei dat het goed ging.

De volgende dag zagen we veel Willies (zie foto) en nog twee baby emoes over de weg lopen en daar zaten we naar te kijken toen ik vol op de rem moest staan voor papa emoe. Ja papa emoe. Want mama emoe legt de eieren en gaat daarna weg. De vader broedt ze uit en brengt ze groot, wat heel uitzonderlijk is in het dierenrijk. Ja, ik kan ook net als Freek Vonk dieren feitjes geven! Na onze ochtendcheck kwamen we terug en zagen we dat het vuur nu wel heel dichtbij was, minder dan 100 meter van de huizen af. Ik deed snel een rondje op de quadbike om te kijken hoe dichtbij het was. En het was erg dichtbij, we hadden een paar telefoontjes gepleegd, maar ze namen niet op of ze waren al bij een bosbrand. Dus besloten we zelf aan de slag te gaan op de ouderwetse manier, met een emmer water en handdoeken. Dus we hebben de hele middag handdoeken nat gemaakt en op het vuur geslagen. We waren verbaasd hoe gemakkelijk het ging, en hadden al snel een groot gebied gedaan. Het voelde lekker om eindelijk iets te kunnen doen tegen het vuur en Nicholson te redden!

Nu weer terug in Kununurra waar we wat meer aan verslagen gewerkt hebben dan andere dingen, want het is nogal heet. Deze week nog een veldtripje en dan volgende week maandag naar Darwin voor een paar dagen, vervolgens naar Sydney voor 2 dagen. Kerst vieren in Wollongong met vrienden en daarna naar de boerderij van Matt zijn familie om vervolgens 6 januari naar Bali te vliegen waar ik 2 weken met mams en paps door zal brengen! Leetje vliegt eind december of begin januari naar huis voor d´r PhD functie in Belgie!