BALI

Twee weken met mijn ouders in Bali.

Ik vloog de zesde naar Bali het was een zware vlucht, dit had meer te doen met de dag ervoor. Ik was namelijk naar een cricketwedstrijd geweest, Australië tegen Sri Lanka. En wat doe je als je bij een wedstrijd bent? Je doet een biertje, maar het is nogal prijzig in het stadium dus doen we er ook een paar vantevoren in een barretje. Alleen duurt zo’n wedstrijd van 10uur in de ochtend tot 5uur in de avond. Je kan begrijpen dat het best wat tijd is om wat biertjes te drinken. Het was dan ook super met heerlijke spreekkoren. Niet zoals in Nederland iemand uit schelden nee als de politie komt om iemand eruit te gooien roepen we met z’n allen “Use your taser! Use your taser!”. Dat was ongeveer het hevigste wat gezegd werd. Het was super, het mooiste was dat het hele stadion zong “give him to Hussey”, daar bedoelden ze mee geef de bal aan Hussey en die moet gaan werpen. Hussey is een soort legende in cricket en dit is zijn laatste wedstrijd. En na een half uur dat gezongen te hebben ging hij inderdaad werpen, iedereen juichen, maar volgens mij bakte hij er niet veel van, maar ik ken de regels ook niet al te best. Tot ik de volgende dag hoorde dat Hussey ook helemaal geen werper is en het nog nooit gedaan had! Haha ik lag gevouwen, het is te vergelijken met het Nederlands elftal dat een penalty tegen krijgt en iedereen gaat Robin van Persie zingen, en dat Robin van Persie op goal gaat staan om de penalty tegen te houden! Om 4 uur de volgende ochtend ging het laatste biertje erin. En om 8 uur werd ik opgehaald voor het ontbijt. En naar het vliegtuig gebracht.

Wat ik al zei het was een zware vlucht van 7 uur, en ik kreeg ook geen eten. Ik had liever 18 uur gevlogen met lekker eten, drinken en geen kater. Maar ik was er en had een taxi naar het hotel genomen, mams en paps nergens te vinden. Bellen bij de receptie, ik zei misschien slapen ze en liep naar de kamer, totdat ik ze hoorde praten en er heen liep. Verbaasd dat ik er al was, want ik zou pas om 10 uur komen, waarop ik antwoordde “pap het is 10 uur”. Altijd lastig die verschillende tijdzones. We zijn nog wat gaan eten en hebben even bij gekletst, was erg gezellig en na een uurtje zei mn moeder al; “Het voelt net of ik je gister nog gezien heb”. Ok ik kon weer terug.

Volgende ochtend lekker ontbeten, ik had Nasi en Bami met een omelet, dit heb ik de afgelopen twee weken elke dag als ontbijt gegeten en ik vond het heerlijk. In de middag naar het strand geweest, een rondje gelopen en geluncht in een houten hutje op het strand. De rest van de dag rustig aan gedaan vanwege jetlags. De volgende dag gingen we een stukje lopen, moeders wilde het hotel zien waar ik met Wes en Syl was geweest. Geen probleem, alleen kon ik ook niet weten dat in drie jaar zoveel veranderd was en we waren er dus voorbij gelopen. Toen ik de eerste vermoeidheid-opmerkingen kreeg van mijn groepje ging ik het maar even vragen. Het was helemaal aan de andere kant, en de aardige man wees naar de richting waar we net vandaan kwamen ach ja, foutje kan gebeuren. Ik kijk naar mijn vader en vraag of hij stiekem is wezen zwemmen ergens, maar nee het was nogal warm en we hadden toch wel zo’n anderhalf uur gelopen, dus had hij een beetje gezweet. Uiteindelijk het hotel gevonden, stukje gelopen en toen gegeten in een restaurantje waar we met Wes en Syl ook hadden gegeten. En weer terug lopen, Stichting de Zonnebloem werd al wat moe en de stoepjes in Bali zijn niet allemaal even recht, dus de een ging door zijn rug en de ander viel bijna. Maar goed dat ze een goede begeleider mee hadden. In totaal hadden we 7-8 km gelopen (wel in de hitte), en deze afstand werd elke dag groter als het verhaal werd verteld.

De volgende dag was dan ook een zwembad-dag, een zwembad-dag hielt vooral uitrusten van de vorige dag in. Pap en ik de hele dag in het water een beetje met een bal gooien en als dan de legendarische 5 in de klok zat begonnen we aan het bier (Bali Hai). Af en toe redden we het om te wachten tot Happy Hour, die startte om 14:00 en was om 19:00 afgelopen. Tussen de middag, als we er zin in hadden, gingen we een stukje lopen naar een restaurantje om lekker te lunchen en moeders nam meestal een milkshake van een liter (wij meer biertjes).

In de avond, gingen we uit eten en we hadden een leuk barretje gevonden waar we gingen eten, als begeleider van De Zonnebloem riep ik steeds als er iets gevaarlijks langs kwam, zoals een opstekend stoepje of een taxi. Nu liep ik langs een boom en ik zei “boom”, mijn vader liep achter me en zei “boom” en mijn moeder liep daarachter maar die zei geen boom maar boem. We keken om en ze was gevallen nadat ze de boom gekopt had (1-0 voor de boom). Toch herstelde ze snel en gingen we gewoon eten of er niks aan de hand was. In de nacht was er een groot moment, want om 24:00 was ik jarig! 25 jaar, wat een leeftijd. Voel me oud. Ik kreeg cadeautjes en ging met Wes, Syl en neefje Yaari skypen terwijl ik hun cadeau open ging maken. Het was een heel bijzonder cadeau, want het was een pen. Maar niet zomaar een pen, nee een pen om mijn handtekening te zetten als getuige bij Wes en Syl’s bruiloft!! Dit vond ik natuurlijk super! Daarna nog met Leetje geskypt! We gingen daarna wel snel slapen want we werden de volgende dag vroeg opgehaald voor een tourtje.

We gingen eerst naar Balinese dansers kijken, wat anderhalf uur duurde, in het Balinees gesproken was en slecht werd gespeeld, maar we hadden het gezien. We gingen snel de auto in naar de volgende stop, het apenbos in Ubud. Waar een paar jaar terug Wes als een held zich achter Syl verstopte, liepen wij nu. Op de een of andere manier trek ik het aan en sprongen de aapjes op mij en niet op paps of mams. En mn moeder vond het geweldig vooral als er een aapie op een andere toerist sprong en die het eng vond. Totdat er twee aapies aan haar jurk stonden te trekken toen was het niet leuk en was het “Jor, Jor haal ze weg”. En kon ik de aapies wegschoppen. We liepen langs een riviertje in het bos, zagen we een grote varaan een dode aap uit het water trekken, heel vet om te zien.

Vervolgens door naar de rijstvelden die mooi waren, maar de 50 cent die we moesten betalen was overbodig. Andere plekken waren de velden gratis te bezoeken en mooier. Door naar de koffieplantage, hier maken ze koffie van kattenpoep. Klinkt lekker he? Het was een dier met een lichaam van een kat maar een hoofd als een wasbeer, gek beest. Die eet dus besjes, en hij poept de pit uit die boeren dan zoeken, pellen, roosteren, malen en koffie van maken. Ook wel “CatPooChino” genoemd, we hadden een kopje geproefd maar de testers van thee waren lekkerder. Na wat gemberthee te hebben gekocht gingen we weer op pad, natuurlijk stond de chauffeur buiten te wachten. Door naar de vulkaan! Het was mooi weer en het was een super mooi plaatje, een zwarte vulkaan met een meer ernaast. We hadden gegeten en keken uit over de vulkaan, Roberto at niet veel want die had last van een Bali Belly. Nou is paps misschien niet de beste graadmeter want die heeft ook last van Egypt belly, Gambia Belly, Turkey Belly en ga zo maar door Belly. Moet ik ook zeggen na twee dagen was het over en de rest van de vakantie heeft hij geen last gehad (van zijn buik).

Zoals je kon lezen was het een drukke dag geweest dus de volgende dag hadden we weer een zwembad-dag met de nodige biertjes. Ook nieuwe mensen uit Almelo ontmoet, altijd leuk die mensen uit Almelo de helft versta je niet maar je kan er wel mee lachen. Piet, Heti en Dinant. Wes had toen in Turkije ook mensen uit Almelo ontmoet en die man was kerststol-dipper. Deze Almelose had er nog nooit van gehoord, wel was hij een tijdje kerststol vouwer geweest, maar dipper was ook voor hem gek. Nu was hij pepernotendeeg maker bij Bolletje, en het was best grappig om te horen, want ze beginnen al in Maart met bakken en wel in 24 uur diensten! Moeders en ik nog even naar de massage geweest en daarna uit eten in een ander restaurant met de nieuwe vrienden waar een leuk bandje speelde. Ook hadden we pakken op maat besteld. Moeders was goed in afdingen, iedereen zei je moet afdingen dat hoort bij de cultuur. Maar mijn moeder houdt daar niet van en gaat uit van de eerlijkheid van de mens. Als ze wat wilde kopen gaven ze een gigantisch hoge prijs, maar moeders zei dan: ik hou niet van afdingen geef me je beste prijs maar echt je beste prijs. En natuurlijk gaven die lieve Balinese mensen haar de beste prijs. Mijn vader zei alleen “hier gaat er nog iets van af, in Gambia betaalt ze gelijk wat er gevraagd word”. Maar moeders had een punt dat ze altijd zei; You happy, me happy. En happy waren ze zeker als wij langs geweest waren. Toch hadden ze liever de Almelo-ers, als die langs waren geweest gingen gelijk de rolluiken dicht en waren ze voor de rest van de week gesloten. Helemaal als er kleine vrouwtjes waren die Piet zijn handje ging vast houden tijdens het onderhandelen, de mannen boden hoger dan de vraag prijs en kwamen met zakken vol kleren terug (en een lege portemonnee).

De volgende dag stond taxi Jappie alweer klaar, we gingen naar Turtle Island om daar te snorkelen en wat turtles te zien. Echter bij de boot aangekomen bleek het water te troebel te zijn voor snorkelen en hadden we besloten om het niet te doen. In plaats daarvan gingen paps en ik wild water raften. Mam bleef boven wachten en tegen iedereen praten, zij praat nog tegen een kokosnoot. Het kleine mannetje zei tegen mij dat ik rechts voor moest zitten en pap links achter mij. Waarom ik daar moest zitten was ik snel achter, we gingen steeds watervalletjes af en zoals te zien is in de foto gaat de voorkant van de boot steeds onder water. Ook waren alle watervalletjes aan de rechterkant. Dat had ik snel door en begon als een gek te peddelen als ik zag dat ze me weer onder een waterval wilde doen. Het was echt heel leuk, we hebben gelachen en ook nog gezwommen. Daarna hadden we geluncht en gingen we naar Kungking waar de vleermuizentempel was. De tempel zelf was wel leuk met alle vleermuizen in een grot alleen de mensen waren hier alleen een beetje vervelend en opdringerig. Zo moest ik een Balinese kalender van hout kopen, waarop ik vraag “wat kan ik er mee?” “Het is een Balinese kalender” zegt hij, “het is handgemaakt”. Ja, wat kan ik met een kalender die ik niet eens kan lezen, die van hout is en ik dus ook niet mee terug naar Australië kan nemen? Dat vond hij geen goed excuus maar ja, jammer dan. Als laatste zouden we naar een waterval gaan, dit was gemakkelijker gezegd dan gedaan, want het had een beetje geregend en alles stond blank. Na verschillende wegen te hebben geprobeerd en bijna een vrouwtje van haar scooter te hebben gespoeld kwamen we bij de waterval. Het was een mooie chocolade waterval, door de regen was het modderig en mooi bruin is niet lelijk. Je kon ook naar beneden lopen om hem van dichtbij te zien, alles was glad en nat. Maar moeders die nog over een peperclip struikelt of over oogsnot van een vlieg uitglijdt, ging wel naar beneden. Taxi chauffeur mee, na 10 meter kwamen ze al terug want waren ze allebei al zo aan het glibberen dat ze de afdaling geen goed idee vonden (toch nog verstandig :P). Na een Bintang bij de waterval gingen we terug naar het hotel, ik ging nog met moeders naar de massage en paps ging lezen bij het zwembad. In de avond weer uit eten, nu bij miss Please. Altijd als we voorbij liepen vroeg ze elke keer kom je hier eten, please, please, pleeeaaassseee. Het had geholpen en we gingen daar eten. Ook hier was het personeel weer erg aardig, en mn moeder refereerde dan ook vaak naar “dat aardige meisje”. Wat lastig was want ze waren allemaal aardig en bijna allemaal meisjes.

Tussendoor hadden we weer een zwembaddag, en toevallig onze Almelose vrienden ook, dus zaten we snel aan de pils. Dinant is een grote kerel echt een voetbal kantine man uit Almelo, nou die kan wel wat drinken, zou je denken. Na drie bier begon hij al te zeggen “zo heb er weer een half krat inzitten, ik ga zo even slapen”. Ik kijk Piet aan, en vraag “wat voor kratjes hebben jullie daar in Almelo, six-packs?” Waardoor Dinant er verplicht nog eens moest nemen.

Volgende dag weer een leuke dag voor de boeg, we gingen op de Aristocat, een grote catamaran maar ook met motor en binnendek. Er kon 50 man op maar we waren maar met 15 dus dat viel weer mee. Ook mocht je vissen, ik ging vissen en aan de andere kant van de boot zat nog een man. Ik was het na 10 minuten al weer zat en ging weer voor in het zonnetje bij moeders zitten. Tot ik opeens tssssss hoorde van mij vislijn, ik erheen rennen, kleine mannetje die op de boot werkt was me voor en gaf de hengel aan mij. Er zat een vis aan, ik voelde niks, het was ook een hengel waar je een haai mee zou kunnen vangen. Maar er zat dus een Spanish Mackrel (makreel) aan. Eenmaal op het eiland Lembongan bleek dat het een groot toeristen-eiland was maar wel met allemaal leuke dingen. Eerst gingen we een snorkeltour doen met zn drieën, ja mams ook mee. Daarna gingen pap en ik een potje volleyballen in het zoutwaterzwembad tegen twee Russen (ja die komen ook langzaam Bali overnemen). Daarna heerlijk geluncht met live muziek erbij en een biertje. We hadden nog even bij het zwembad gezeten en toen gingen we naar een dorpje waar zeewier gekweekt werd (hier komt je zeewiersalade van sushi vandaan). In een klein gek autootje weer terug naar het strand om gelijk de boot in te stappen om naar de coral viewer te gaan. Dit was een semi-onderzeeër waar de onder- en zijkant van glas was. Het was wat later op de middag en zoals vaak werd de zee wat wilder en werd het dus steeds leuker om bootjes over te stappen. Vooral moeders vond dit erg fijn. De boten gingen van elkaar af en als de boten met een golf weer naar elkaar toe kwamen moest je snel springen, net als bij SuperMario. Moet ik zeggen ze maakte wat geluidjes maar elke overstap was goed gegaan zonder te vallen, ik was trots op de Zonnebloem! Ik was nog met pap op de banaan gegaan, mam wilde en mocht van ons later ook, maar toen gingen ze niet meer door te slecht weer. Op de terug weg ging ik weer vissen en natuurlijk weer een giga vis. Er ging helemaal een mannetje achter me staan met een riem om mij heen om me vast te houden. Het mannetje woog misschien 40 kilo, dus ik draai me om, kijk hem aan en vraag; “dus jij moet ervoor zorgen dat ik niet overboord ga?”. Ik had geluk want ze hadden al drie maanden niks gevangen. Het was weer een Spanish Mackrel, alleen groter. Later liet ik Dean uit Australië de foto zien, zegt hij “dat is geen Spanish Mackrel maar een tonijn”. Ik zei nog tegen hem; “die gasten werkten al 12 jaar op die boot, die weten dat toch wel” maar na gegoogled te hebben had Dean inderdaad gelijk het was een tonijn en geen Spanish Mackrel! Naast de boot zwommen dolfijnen en we zagen we iets verder een blauwe merlijn twee keer uit het water springen, nou die wilde ik wel aan mijn haakje! Deze dag was dus echt Dol Fijn!

Moeders was die nacht even kotszilla aan het spelen en met de pot aan het knuffelen, want die had waarschijnlijk wat verkeerds gegeten. Pap had een oorontsteking en deed rustig aan, Dinant lag al twee dagen op bed dus ik was met Piet een biertje aan het doen en we hadden besloten dat wij de begeleiders van de zonnebloem waren en hadden de volgende vakantie alvast besloten. Een reisje langs de Rijn, Rijn, Rijn! Een dag later was iedereen al een beetje beter behalve pa met ze oor, we hadden een BBQ bij het hotel gedaan en later nog even met Piet (ze naam is helemaal geen Piet maar Gerrit, hij had alleen een piratenpetje op om zijn hoofd niet te laten verbraden, wat gouden kettingen en zeemans-tatoeages dus vandaar Piet Piraat) en Dinant een biertje gedaan in een barretje verderop. Waar we ontzettend gelachen hebben, want Dinant zat gewoon heel serieus te vertellen dat die noodles hier niet de echte waren, maar die in Nederland dat waren de echte. Dus wij zeiden al snel, die pizza’s in Italië brr dat zijn niet de echte, die in Nederland die zijn echt. En zo ging het nog een tijdje door.

Zaterdagochtend hoog bezoek van dokter Mukawakuya, die ging kijken wat er aan de hand was met paps zijn oor. Hij kreeg een zootje medicijnen van de dokter en hij kon morgen gewoon vliegen, wat toch wel lekker was. Dag erna afscheid genomen van paps en mams na echt een supervakantie, vond het echt heel leuk om ze weer te zien en we hebben het super gehad. Ik bleef nog een paar uurtjes bij het hotel en toen ging ik ook naar het vliegveld, was maar 3 uur vliegen, maar ik moest wel 9 uur op Darwin Airport wachten. Gewoon bij de andere backpackers op de grond aansluiten!

Nu alweer een weekje terug in Kununurra en aan het bijkomen van de supervakantie (maand). Ga vandaag spullen pakken want ik ga een week het veld in. Het grootste gedeelte gaan Gary en ik op een quadbike rijden dus dat word leuk. Eten wordt voornamelijk uit blik want het blijft nooit lang koud. Dit omdat het 41 graden is overdag en ‘s nachts 35, we zullen de hele dag in de zon rijden en nog iets; we kunnen nergens zwemmen want er zitten overal zoutwaterkrokodillen. Wat wil je nog meer? Buiten deze wat mindere dingen om, kijk ik er heel erg naar uit want het word wel weer een groot avontuur!