Een “ongelukje”

Na al die leuke tripjes en uitjes die voorspoedig verliepen moest er ook een keer iets fout gaan, dit wordt door elke Kimberley Australiër bevestigd. En dat gebeurde dus ook….

We gingen naar Lake Argyle voor een toadbust met Rustic Pathways (groep Amerikaanse jongeren) en met Aboriginal kinderen. Overdag gingen we een stuk rijden om een beetje bekend te worden met het gebied. Een groep links (met Leo) en een groep rechts (met Jordy), zouden na een uurtje terug zijn en dat waren wij maar team Leo niet. Dus ging ik met een quadbike en 2 Amerikaanse gasten op zoek naar de rest. Gingen door aardig wat modderige gebieden heen en mijn medereizigers waren dan ook al aardig bemodderd (ja dat is een woord). We gingen door een beekje heen wat aardig droog leek maar de modder was toch dieper dan verwacht. We redden net de andere kant van de oever doordat we genoeg snelheid hadden. Dit was dus ook het probleem met groep Leo. Zze hadden met de auto, quadbike en 8-wheeler (die overal doorheen zou moeten kunnen) vast gezeten. Nadat we ze in hadden gehaald en ze uit hadden gelachen (ook hadden 2 meisjes in hun broek geplast…. waarom en hoezo is voor mij nog steeds onduidelijk, maar als echte Amerikanen schreeuwden ze het tegen iedereen), gingen we terug. Mijn twee kameraden op de quadbike vonden het geweldig en wilden graag weer door de diepe modder. Op de heen weg lukte het dus waarom terug niet. Ik mikte op een meter links van de oude sporen gaf wat extra gas, maar voordat we in de modder waren wist ik al dat het niet ging lukken. De oever vanaf deze kant was dieper dan de andere kant en we gingen dus met het volle gewicht in de modder en zaten vast tot onze knieën. Gelukkig konden mensen van groep Leo (na dat ze ons uitgelachen hadden) ons er weer uit halen.

In de avond gingen we toadbusten in dezelfde groepen als in de middag. Ben was ziek en ging niet mee, maar zijn laatste woorden voordat we gingen toadbusten waren: ”Jordy zal voor jullie wel een krokodil vangen, maar als het hem echt niet lukt maak me maar wakker dan doe ik het wel”. Hoezo, de druk van 20 kinderen die een krokodil willen zien. Ook waren er Australische begeleiders die ook graag een krokodil wilden vangen, maar ik moest eerst! Dus daar ging ik. Eerste 2 krokodillen zwommen gelijk weg, en ik hoorde al de eerste opmerkingen van hij kan het niet. Derde krokodil bleef liggen, niet gek want hij was een mooi maatje. Hij lag er niet goed bij voor de 1-hand-in-nek-en 1-hand-op-de-rug-techniek, dus dacht ik grijp hem met twee handen in de nek. Ik was even vergeten dat ik knie diep in het water stond dus toen ik hem greep gingen we onderwater, hij deed de “death role” en glipte uit mijn handen. In deze halve seconden vlogen mijn gedachten naar het publiek wat achter me stond te wachten op een krokodil. Ik voelde dus snel onderwater en kon nog net zijn staart grijpen, hij reageerde snel en beet in mijn hand. Toch hield ik vast en haalde ik hem aan zijn staart boven water en begon hij om zich heen te bijten en proberen los te komen. Hij stopte even met stribbelen, omdat hij mijn pols tussen zijn tanden had. Die liet hij gelukkig weer snel los en ik kon met mijn andere hand zijn nek pakken en uiteindelijk hem aan de kinderen laten zien. Er werd wel gevraagd wat er gebeurd was want mijn hand bloedde en ze hoorden gevloek en gespetter van het water. Maar ze waren er blij mee. Dit was dus wel gezegd een klein ongelukje, maar dit verklaart nog niet de titel van dit stukje (was een mooi avontuurtje).

We gingen hierna naar Nicholson station voor twee weken, en hadden het weer druk met medicijn injecteren en het voeren van de kippen. Met de honden spelen, maar ook de honden wassen voeren en trainen. Want ze waren twee keer weggerend en waren een stier aan het opjagen, dus met zijn drieën om de stier heen cirkelen en blaffen. Ze luisterden niet naar me wat ze normaal wel doen, dus zaten ze de rest van de dag in hun hok. De stier was ook kapot ik moest de honden aan hun halsband meenemen, maar dit betekende wel dat ik 2 meter van een dolle stier stond. Gelukkig had hij het door dat ik hem kwam redden en deed hij niks. De tweede keer (paar dagen later) waren ze weer achter een stier aan maar waren ze ver van het station af, ik ben ze met de quadbike gaan zoeken. Toen ik ze vond renden ze weer blaffend om de stier heen en ik hoefde (tot mijn verbazing) ze maar 1 keer te roepen en toen kwamen ze naar me toe. Ik wilde ze voor straf terug laten lopen, echter waren ze zo moe dat ze niet konden lopen en heb ik ze dus maar alle drie op de quadbike gezet. Dus daar zat ik met drie natte, kwijlende honden op de quadbike en dus kon ik daarna douchen. Verder hebben we veel nieuwe groenten geplant en aan ons artikel gewerkt. Laatste paar dagen waren Lee, Dean en Lee haar broer (paramedic) en zus (plus man) op Nichelson wat erg gezellig was.
Toen was het weer tijd om terug te gaan naar Kununurra. Om een uurtje of 12 gingen we rijden en moesten we de lange dirt road terug naar Kununurra. We namen de haan mee naar Kununurra want die had wat vervormde poten. Leonie reed en we waren in de 100-serie, een auto waar we normaal niet in rijden, ik was een boek aan het lezen. We waren zo’n ander half uur onderweg, toen Leetje waarschijnlijk iets te hard door de bocht ging. Het was een gravelweg en er lagen dus losse steentjes in de bocht, de achterkant van de auto gleed wat weg. Leonie schrok hier van en ze corrigeerde, daardoor gingen we richting de berm en corrigeerde ze weer. Dit maal corrigeerde ze te veel en gleed de auto schuin, rolde twee keer over de kop en stopte tegen een boom. De ramen waren er allemaal uit en er was stof overal, ik had zelf snel door dat ik niks ernstig had en keek naar Leonie en hoewel ze wat hysterisch was (logisch) kon ik ook niks ernstig bij haar zien (wat een opluchting was). De deur aan de bestuurderskant kon niet meer open want het dak en deur waren ingedeukt. Ik was (achteraf gezien gek) heel rustig, nadat ik dus gezien had dat Leo goed was, pakte ik mijn zonnebril (ja dat doe je dan) zette hem op mijn hoofd en probeerde de deur open te krijgen. Kreeg hem een stukje open en we konden via de boom eruit klimmen. We hadden geen grote verwondingen alleen wat sneetjes en blauwe plekken. Ongeveer alles was uit de auto geslingerd en we moesten zoeken naar onze spullen, Leonie haar laptop lag 10 meter van de auto (en alles deed het nog), maar de doos waar de haan in zat, lag onder de auto. Gelukkig zagen we even later een hele gestreste haan door het gras lopen, hij was dus tijdens het rollen van de auto uit de doos geslingerd en mankeerde niks. Ondertussen had ik Lee gebeld op Nicholson en verteld over het ongeluk. Die had gelijk de hulp troepen erop uitgestuurd, 2 auto’s vanuit Nichelson, Ben vanuit Kununurra en we zaten te wachten toen we een helikopter (van een nabijgelegen boerderij) over zagen vliegen en we zeiden tegen elkaar als dat maar niet voor ons is. En wat bleek hij was voor ons, hij had ons gemist maar hij liet de ander auto’s stoppen door heel laag vlak voor ze te gaan vliegen. Na een uur waren de eerste 2 auto’s en de helikopter bij ons, de helikopterpiloot had er ongelofelijk de pest over in dat hij ons gemist had. Hij had volgens eigen zeggen in 20 jaar nog geen koe gemist en nu miste hij een hele auto. Wij waren al blij dat hij naar ons op zoek ging zo snel, maar dat was niet voldoende. Hij vloog weg maakte nog eens het rondje die hij eerst maakte en landde weer om te vertellen dat de boom waar we tegen aan gerold waren over de auto heen hing en hij het dus niet kon zien. Wij geloofde hem allemaal en zeiden dat het niks uitmaakte en weer bedankt. Hij vloog weer weg en binnen 5 minuten stond hij weer aan de grond. Dean moest met hem meekomen (Dean kende hem van werk), Dean mee de helikopter in en weer het rondje maken. En Dean was het ermee eens, je kon het niet zien, hij was tevreden en vloog terug naar de boerderij. Wij gingen op Ben wachten terwijl Dean en een ander de auto terug naar Nicholson sleepten. Het ongeluk zelf ging heel snel, mijn kant van de auto ging als eerst naar de grond en ik zag de grond dus op mij afkomen en kon mezelf klemzetten. Maar het enge is daarna, als je kijkt hoe het ook had gekund. Het was een oude auto, vroeger gebruikt in een mijn en had dus een rol-frame waardoor het dak niet helemaal kon in deuken. Ook raakte we de boom met de achterkant en niet met de voorkant. We proberen hier verder niet meer over na te denken maar het zelf vertrouwen met rijden is iets minder geworden bij ons allebei, we doen wat voorzichtiger. Dit komt ook omdat ik de ochtend na het ongeluk een brief binnen kreeg van een snelheidboete die ik in 2008 gekregen had. Die had ik nooit betaald omdat de aardige agent toen zei als je het land in 2 maanden verlaat, je niet hoeft te betalen (zo zie je maar weer vertrouw nooit een agent). En omdat we een week later opeens een achterband (lees: het hele wiel) verloren op de snelweg, iemand had de bouten niet helemaal goed aangedraaid. Ik reed en was ik weer crazy kalm en zette de auto met drie wielen aan de kant, nadat het losse wiel ons al had ingehaald toen we aan het rijden waren.

Verliezen van de band was trouwens wel na 3 heerlijke dagen in de Bungle Bungles national park! Waar we heerlijk de hele dag gezwommen hebben terwijl je 10 meter verderop de krokodillen zag zwemmen. Ook wandelingen gedaan en natuurlijk getoadbust!

Dit waren dus niet echt de leukste weken van ons verblijf, maar het is toch allemaal goed gekomen. Ik heb (kleine) littekens van krokodillenbeten (eindelijk), we hebben niks overgehouden van het auto rol avontuur, hoewel de auto total loss is. Wel hebben we wel heel goed nieuws vanuit Nederland want (zoals de meesten al weten) is mijn neefje Yaari geboren (en dat was geen ongelukje was allemaal geplant :) ). Hij ziet er super leuk uit en hij is super lief!

In het volgende stukje allemaal wat leukere dingen, want dan gaan we naar Perth voor de Royal Show en daarna naar Broome (voor een weekje vakantie!)!