Met een extra Jacob

Leonie der vader, Rob Jacobs, kwam ons bezoeken om te kijken hoe we hier leefde en om te helpen met toad busten. Het werd al snel duidelijk dat hij vooral voor het eerste kwam, hij heeft wel een toad bust prijs gewonnen, maar niet die van meeste padden, meeste inzet, heldhaftigste vangst of zelfs een pad.

Maar we beginnen weer bij het begin, we kwamen in de ochtend terug van Faraway Bay en Rob landde ook in de ochtend. We hebben hem opgehaald geluncht in Kununurra en toen weer snel naar het Toad bust hoofdkwartier. Want ik moest ook nog een toad bust voorbereidde voor ongeveer 20 kinderen. We gingen met de bus naar Ivanhoe Billabong deden het educatie praatje over hoe te toadbusten, Bobby nam 1 groep links om en ik een groep Leonie en Rob rechtsom het meertje. In deze eerste avond word er beweerd dat Rob een kleine pad heeft opgepakt, heel toevallig was ik er niet bij, maar Leonie “had het wel gezien”. Ja……Het bleek later dat dit verhaal toch nog het meest in de buurt blijkt te komen van een aanraking met een pad, de rest van de week liep Rob vooral gillend en half kokhalzend weg als er een pad in de buurt was.
Zaterdag markt gedaan en in de avond met Ben en Danielle gebbqt. De volgende dag gingen we naar Nicholson, ja de beruchte lange dirt road, maar deze keer bleek het wat korter te zijn. We kwamen bij Forrest creek aan, reden al enige tijd met een trailer met een gebroken vering (en daardoor ook een rokende band), stond er een vrachtwagen vast in het midden van de rivier oversteek. Dus konden we er niet langs, hij zou in de ochtend klaar zijn. We kampeerden bij een ruïne, in de avond maakte Dean en Lee ons wakker, die kwamen ons zoeken want we waren nog niet bij Nicholson (hoe ze ons precies daar vonden is nog steeds een raadsel). In de ochtend een auto swap gedaan met Lee en Dean die moesten vliegtuig halen en de vrachtwagen deed het ook nog niet. Ik ben later met Rob nog terug gegaan om te kijken of de vrachtwagen al weg was, hadden met Aboriginal graiders (weg werkers), door Rob vooral Papua’s genoemd, gesproken en die zeiden als de vrachtwagen er nog was dat we een seintje moesten geven dan zouden ze hem eruit trekken met de shovel. Dit was volgens Rob onmogelijk, ook zag ik zomaar een paar wolken aan de horizon, maar ook dit werd weg gelachen, wolken? Nee dat zijn bergen! Twee dagen later had de shovel de vrachtwagen eruit getrokken en waren de bergen een weekendje weg…..

Het was steen koud op Nicholson veel wind (geen regen) en daardoor viel de stroom steeds uit. Moesten we weer de kabels uit elkaar halen (ik in de boom geklommen met een bezem) en de generator weer aanzetten, dit zo’n 4 keer. De rest van de week in de avond getoadbust, paar keer geen padden gevonden en ook een paar keer wel, dan moesten we Rob goed in de gaten houden dat hij niet weg liep de bush in. Zagen een kleine zoetwater krokodil, een leguaan in een hol en een nestje met zebravinkjes wat natuurlijk erg lief is. Verder was het veel de weg zoeken door bosjes heen rijden en padden zoeken in de kou met onze honden vriendjes.
Overdag eerst padden open gesneden, Rob maakte wat foto’s (hij heeft een hele goede zoom op zijn camera, stond 2 gebouwen verderop) en daarna zijn we naar Morella Gorge geweest om te zwemmen. Was erg koud maar toch een duikje genomen, zodra je het water in springt, moet je zwemmen als Kromowidjojo, niet voor de krokodillen, maar voor de honden die je achterna gaan en je verzuipen als ze je hebben ingehaald. Later naar een ander deel van Morella geweest daar een stuk of 7 krokodillen gezien (niet gezwommen, erg koud). Volgende dag zoeken naar Bilbies in een mooie gorge, niks gevonden. Moet ik zeggen dat we er al snel klaar mee waren, blijkt toch dat Leonie en ik geen geboren wandelaars zijn (dit had ik voor mezelf al uitgevonden in de Filippijnen). Na Nicholson vertrokken we naar Flora Valley voor een toad bust, na een aantal wilde katten te hebben gespot waren we bij de locatie. Het was een oude Aboriginal community, daar hadden we ons tentje opgezet kampvuurtje gemaakt en gekookt op een ijzer rekje die we gepikt hadden uit een ijskast die er stond. In de avond weer wat getoadbust, maar niks gevonden. Met zonsopgang vertrokken naar de volgende locatie, maar de kaarten klopten niet en we kwamen uiteindelijk weer op de Duncan uit vlak bij Nicholson. Dus gingen we het via een andere kant proberen, Leetje ging rijden en ik lag lekker achterin de trayback te zonnen. Na een leuke rit door kuilen, bergen en beekjes waren we bij Linnekar (een oud race circuit). Gingen kamperen bij de rivier, Lee ging een dutje doen (verrassend), Rob een kruiswoord puzzeltje en ik een stuk lopen langs de rivier. In de avond zoeken naar padden, maar gelukkig voor Rob was het een padden vrij gebied.

Volgende dag naar Halls creek gereden daar geluncht, er waren twee “restaurantjes” , maar gelukkig konden de Jacoobjes zelfs hier nog lang over discussiëren welke heen te gaan. Uiteindelijk werd het gekozen restaurantje met een matig beoordeeld. Volgende locatie was de rand van de Bungles ook hier weer geen padden, volgende dag naar Dunham Pilot dam. Moesten eerst de afslag zoeken, ik had de GPS coördinaten via Google Earth gevonden en die waren dus niet op de meter nauwkeurig. We waren er al een paar keer langs gereden en ik had twee co piloten die naast me op de verkeerde kaart zaten te kijken, dus nam ik de afslag die ik dacht dat de goede was. Er werd aan de afslag getwijfeld want hij stond niet op de verkeerde kaart, maar wat blijkt het was de goede. Het meer was mooi en we gingen stukje lopen, vissen (niks gevangen) en toen werd de eerste krok gespot. Maar ook de eerste rook, nog achter de bergen maar het kwam snel dichterbij. Dus besloot ik om terug te gaan naar Kununurra.

Paar dagen later gingen we het nog een keer proberen, onderweg zagen we een kleine Python, Lee had hem vast en ik denk dat Rob hem ook heeft gezien maar dit weet ik niet zeker. Aangekomen bij de dam zagen we gelijk een baby krokodilletje en ja……. Niemand zou het geloven maar Rob heeft deze woeste 15 cm lange krokodil vastgehouden, beestje kon niet ademen zo strak hield hij hem vast. Maar na zo’n 152 foto’s te hebben genomen hebben we een foto waarop het niet lijkt of Rob elk moment in tranen kan uitbarsten van angst. Daarna nog wat krokodillen gevangen en weer terug naar huis. Volgende avond weer gebbt met Ben en de buren, overdag naar de Grotto, maar de grote waterval was geen waterval maar een stapel mooie stenen zonder water, wel leguanen gezien. Op de terug weg nog even een stop gemaakt, want ik ging mijn “huisdier” Kathy the cane toad opgeven voor de Kununurra Agricultural show, onder de categorie: vreemde huisdieren (ik moest hem nog vangen). Leonie en Rob bleven in de auto wachten, maar het opgeven duurde wat langer dan verwacht dus kwam Rob kijken waar ik was. Hij kwam aanlopen nog in zijn strakke zwembroekje, met een buiktasje, en een gek zwart hoedje op die hij had gehad omdat ie de Pelgrim route had gelopen (gelukkig nog wel een shirt aan). Toen ik hem over zijn outfit vroeg zei hij; Ik had het aan Leonie gevraagd en die zei dat het wel kon. Ja, Leonie zat nog in de auto.

Volgende dag was een spannende dag, zou ik mijn prijs winnen voor vreemdst huisdier? Taneille en Matt(Australische vrienden) hadden al een eerste prijs en tweede prijs gewonnen, nu hing het erom de concurrentie was groter dan verwacht in mijn categorie dus had ik mijn pad een mooie roze jurk aangedaan als een echte prinses. Maar het mocht niet goed genoeg zijn, ik eindigde tweede achter een heremiet kreeft, een HEREMIET kreeft! Wie heeft er nou een heremiet kreeft (en daarom had ie waarschijnlijk ook gewonnen)? Na de teleurstelling van tweede worden (van de twee), ging ik met goede moed naar de hooibaal stapel competitie. Ik zat met Matt en een Nieuw-Zeelander in een team, eerste ronde gelijk een record en we zaten dan ook in de finale. In de finale waren 3 teams we hadden al gezegd alles of niets, we waren elf balen hoog stonden gelijk met onze concurrent en het derde team was 2 balen lager. Er werd omgeroepen nog 10 seconden, wij hadden nog 1 baal liggen en hun geen (dit doordat ik vanaf het begin al aan hun kant balen pakte). Ik pakte dus de laatste baal en gooide het naar het mannetje bovenop. Hij ving hem, maar raakte uit evenwicht en de hele berg stortte in. Dus nu was de tweede plek voor een paar oude mannen die 2 balen lager waren dan die van ons, maarja was wel erg leuk. Daarna naar huis ff omkleden want er zat overal stro, in de avond terug voor het avond programma. Het leukste optreden was van een oude wat zwaardere man die overdag een clown was voor de kinderen en nu als Drag-queen in een string rondliep. Volgende dag Rob naar het vliegtuig gebracht.

Kwam Rob hier voor de eerder genoemde 2 redenen, denk ik dat de eerste goed geslaagd is. De twee dingen die Rob het meest gezegd heeft zijn “wat geweldig” en “dit kan niet”. Over de tweede reden, ik denk dat Rob de toadbust geschiedenis boeken heeft gehaald door meer dan 1 keer (namelijk 2 weken) te toadbusten en niet 1 pad te hebben opgepakt, ohja “1 kleintje”. Moet ik zeggen na anderhalve week kon Rob bijna zonder te gillen de zak met padden vast houden terwijl wij de padden raapte. Het is dus mij nog steeds volledig onduidelijk waar Leonie de liefde voor dieren vandaan heeft. Het enige wat ik kan bedenken is toch het jeugd trauma van geen huisdieren mogen.

We zijn op Nicholson en kunnen nog geen foto’s uploaden. Deze komen volgende week. Ook zal volgende week het volgende verslagje er op komen met een leuke verrassing :)!